[...] Czytam felieton za felietonem i już wiem: to jest poezja, niektóre z nich pisane są jak wiersze... Uniwersalny narrator prowadzi czytelnika przez pełną ornamentów, cieni i blasków kompozycję, aż do pointy, zawsze celnej i efektownie zamykającej utwór. W tych małych dziełach dziennikarskiej i pisarskiej sztuki zwraca uwagę przejrzystość formy, jasność     i precyzja wypowiedzi, psychologiczne i socjologiczne umotywowanie wydarzeń. Odczucia czytelników zostały tu zaplanowane przez autora zgodnie ze znajomością psychologii, a także zasad schopenchauerowskiej erystyki. [...]
I jeszcze jeden punkt ważny, a może bardzo ważny, a bezbłędnie wyróżniający twórczość Piotra Stanisława Króla               z pomiędzy setek felietonistów. Pamiętam, doskonale pamiętam niemal każdy z przeczytanych tekstów, a tamte gdzieś poznikały przyprószone pyłem i zasnute mgłą... Na pewno i na szczęście autor nie jest ostatnim romantykiem jakiego znam, zgromadził bowiem wokół siebie wielu nieobojętnych, niezwykłych poetów, prozaików, twórców, którzy wierzą, że chociaż wokół panuje drapieżny kapitalizm, to w ludzkich sercach pozostało dość miejsca na marzenia, tęsknotę, miłość, chęć niesienia pomocy... [fragment Wstępu aut. Andrzeja Zaniewskiego]

Motto książki: „Szczęście jest jak motyl. Ścigaj je, a umknie ci. Usiądź spokojnie, a spłynie na twoje barki.” (Anthony de Mello)