"Po lekturze "Kamieni i bursztynów" trudno oprzeć się wrażeniu, że poezja to rodzaj wypowiedzi ocierających się o światy, których już nie ma, a dla nas ciągle istnieją. Pozwala to prowadzić "rozmowę z nieobecnym". Bo czymże bywa poezja, jeśli nie rozmową z tym, co utracone, a wydaje się być obok, jeśli to nie osobisty zapis czasu, którego już nie ma, jeśli to nie rodzaj mądrego listu, który jako jedyny dociera do milczących naszych bliskich. "Kamienie i bursztyny" to właśnie taki piękny i mądry list." /Jacek M. Hohensee/ "...jest życie, są dwie istoty od siebie zależne, jest miłość, która trwa, aż jej śmierć nie przerwie, a nawet jeśli przerwie - miłość ta potrafi egzystować na prawach samotności niezamierzonej, zwłaszcza jeśli znajduje wsparcie w poezji - jest nieśmiertelna..." "...W mojej ocenie jest to znakomita książka. Zawarty w niej poemat jest zapisem stanów świadomości poetki w okresie kilku miesięcy, kiedy przyszło jej zmagać się ze skutkami nieuleczalnej choroby męża. Książka jest też swego rodzaju aktem poświadczającym nieobecność lirycznego bohatera, uniwersalnego w przekazie, przez poetkę zorientowaną szczególnie na wierność odtworzenia tego, co przeżyła w krótkim, dramatycznym dla niej czasie. Huśtawka nastrojów, wiara przechodząca miejscami w niewiarę, iskierki nadziei szybko gasnące, wszystko ubrane w znakomity język, nieodbiegający od walorów trenu. Jeśli się potocznie określa taką poezję mianem „życiopisania”, to tom Elżbiety Tylendy jest klasycznym tego przykładem. Znajduję w nim wiele wartości niespotykanych dotąd. Autentyzm jest podłożem, z którego wybijają się najlepsze poetyckie dzieła – jestem o tym przekonany od dawna." /Jerzy B. Zimny/