Długie zdania, które zachowują wewnętrzną spójność i rytm należą w nowej poezji polskiej do rzadkości.
Podobnie jak wrażliwość na obraz, która w naszej zdominowanej przez obraz cywilizacji, paradoksalnie, zanika.
Wiersz jest tu formą myślenia o rzeczywistości, próbą uchwycenia rządzących nią zasad.
Michał Sobol
