(...) Elżbieta Tylenda, w zbiorze "Dzień traszki", podsuwa nam obrazy i symbole jako prześwity ku czystej egzystencji. (...) nie jest to poezja łatwa, wymaga od czytelnika umiejętności zgłębiania treści, przy wrażliwym posługiwaniu się wyobraźnią. (...) mroczny klimat, a przy tym sprawny język, uwolniony od służebności. Świat jest ciasny, zamknięty w miasteczku, w uliczce jak z Schulza, w mieszkaniu lub kajucie, gdzie napierają ciasne ściany i poraża sztuczne oświetlenie. (...) Mamy do czynienia z silną świadomością uwięzienia w czasie i próbą zapanowania nad nim, choćby przez chwilę. (...) Ta gra toczy się przez całe "teraz". Tytułowa traszka nie ujawnia przed czytelnikiem całej osobowości, pozostawia pewien niedosyt. Idealnie wdrukowana w środowisko, a jednak w pewnym stopniu inna, " ... liczy pęknięcia marząc by urosły jej skrzydła", usilnie stara się o autonomię życia wewnętrznego, próbuje pojąć "ten pokręcony świat i śmieszne zabawki".